zaterdag 31 oktober 2009

Samenleven voor dummies

Duidelijkheid is een luxe waarvan we niet meer kunnen genieten. Verwarring daarentegen wordt gratis verstrekt op de hoek van elke straat. Die goedkope moralistische houding tegenover de samenleving heeft sinds het begin van de economische crisis nog aan populariteit gewonnen. Als methode om angst te bezweren werkt dit moralisme eerder het tegendeel in de hand. De regionale en Europese verkiezingen in juni dit jaar versterkten de indruk dat West-Europa naar een tweede adem zoekt. Alleen al het feit dat een fel gecontesteerde voorzitter van de Europese Commissie als José Manuel Barroso toch het vertrouwen van het parlement krijgt, vergroot de malaise. Want als het zo duidelijk is dat Barroso niet de geschikte man is, waarom geven de Europese verkozenen des volks dan hun steun aan een politicus die te slaafs de nationale belangen van de lidstaten volgt? De verantwoording van die spreidstand is verloren gegaan in de nieuwslawine. Ergo, het is de politiek die niet deugt.

zondag 25 oktober 2009

Brieven aan een jonge socialist

Vergeet de vergrijzing. Vooraleer Canada Dry redding brengt, slaat de midlifecrisis genadeloos toe. Ouder wordende notabelen, meestal mannen, kondigen dan trots aan dat ze eens goed hun gedacht zullen zeggen. Ze klinken als de terdoodveroordeelde die hardop van zijn ontsnapping droomt. Nog erger zijn de ouder wordende notabelen die hun bekering tot de parler vrai aangrijpen om in de politiek stappen. Ook Rik Torfs is er niet in geslaagd aan zijn noodlot te ontsnappen. ‘Ik zou elke politieke partij willen vragen: formuleer eens drie ideeën’, zei hij bij de bekendmaking van zijn politieke ambitie. ‘Of zelfs maar één.’ Een strikvraag.

zondag 4 oktober 2009

De lyrische clowns: over Wozzeck van Alban Berg

Niets lijkt nog normaal. En gek genoeg is het allang zo. De snelheid waarmee de wereld verandert, laat weinig ruimte voor zekerheden. Sinds het begin van de moderniteit hebben schrijvers die verwarring enthousiast omarmd, ook Georg Büchner. Vandaar dat we nog steeds scherp aanvoelen waarover hij het heeft. Verwarring is een gouden thema waarmee een beetje schrijver het tragische levensgevoel kan oproepen. Het ultieme voorbeeld is De idioot van Dostojevski: prins Myshkin als de naïeve sukkel die vernietigd wordt door de mensen rondom hem. Gekken, hysterici en idealisten doen het goed op papier. Als personages tonen ze hoe onecht onze wereld is, hoe bekrompen, leeg en lelijk. Ze ervaren de werkelijkheid als een façade en geven Hamlet gelijk: ‘There are more things in heaven and earth, Horatio.’

Brief aan Pascal Chabot

Beste Pascal Chabot , Met veel plezier heb ik uw nieuwe boek Avoir le temps. Essai de chronosophie (Puf) gelezen. Ik raad het iedereen aa...