De leer der laatste dingen - over krimpen of groeien

('Protestbabe' bij een anti-Obama Tea Party in Dallas, eind 2009. Het beeld komt van breitbart.com, een site die volop bericht over de strijd tegen big government.)

‘Om crisissen te beschrijven en te begrijpen is er niets zo dankbaar als de metafoor van een aardbeving’, schreef Jacques Attali onlangs. Hij ziet in de geologische en economische aardbeving vooral een bron van ongelijkheid. Some animals are more equal than others. Bovendien lijden de slachtoffers van beide fenomenen aan dezelfde blindheid. Vooraf doet men vooral alsof men het omen van het onheil niet herkent. Achteraf valt men na de eerste golf van empathie en naastenliefde heel snel terug tot de orde van de dag.

Vooruitgang in achteruit - kan literatuur het crisisplan redden (met dank aan Victor Hugo)?

Dat het dit jaar nog slechter zal gaan heeft zo zijn voordelen. De NMBS heeft al laten weten dat er door de crisis minder reizigers zijn, dus kunnen we eindelijk weer onze voeten op de bank leggen. Het consuminderen neemt een hoge vlucht, zodat we nog meer geld uitsparen voor onzinnige koopjes. En we hebben een vrijgeleide om vrijuit te zeuren. Kaddisj voor de welvaartstaat. Maar is dat wel terecht? Fareed Zakaria beweert in Newsweek alleszins het tegendeel, want vroeger was het slechter.

(Het meisje Cossette uit Les Misérables.)