(Hier links Houellebecq op 9 juni in Warshau. Vrijdagavond 10 oktober bij Café littéraire droeg hij dezelfde jas.)
Vrijdagavond 10 oktober geen seconde gemist van Café littéraire, het nieuwe literatuurprogramma op France2. Daniel Picouly is uiteraard een onovertroffen slijmbal die zijn gasten ophemelt tot ze spontaan beginnen te leviteren. Maar hij behandelt de kijker niet als een onnozelaar. Dat is vandaag al heel veel, Walter Grootaers. Bovendien spreekt Picouly zeer aangenaam Frans, wat altijd te verkiezen is boven beschaafd Liers. Die Picouly had midden oktober Michel Houellebecq en Bernard-Henri Levy in de uitzending. Beide mannen hebben samen een boek geschreven, Ennemis publics, waarin ze elkaars leven en werk ontleden. Een onwaarschijnlijke combinatie die twee, de afgelikte nouveau philosophe versus de cassandra van de middenklasse.
Ik heb het boek besteld en dus nog niet gelezen, maar ik ben zeer nieuwsgierig of de ijdeltuiterij van Levy en Houellebecq op papier werkt. Ondanks zijn inzet voor de honger in Afrika en andere wereldrampen is Levy allesbehalve een aangenaam mens. Zo'n type dat met geheven vinger roept dat het gaat regenen wanneer de druppels al vallen. Hij is best tot rake inzichten in staat (zoals zijn dissectie van druilerig links in Ce grand cadavre à la renverse), maar kan de eigenwaan niet laten. En Houellebecq, tja, die is vooral zichzelf. Met andere woorden, je verstaat hem amper. Walter Grootaers had zeker geroepen: 'Staat de micro niet aan, Michelleke?' In Frankrijk valt men de goden van de Parnassus echter niet lastig.
Of net wel? Levy en Houellebecq gingen maar door over de aanvallen op hun integriteit. 'Het probleem tegenwoordig', zei Houellebecq, 'is dat de mensen zo onbeschoft zijn.' Levy was één en al begrip en hekelde het boek dat de moeder van Houellebecq, Lucie Ceccaldi. over haar zoon had geschreven. Ceccaldi, die haar zoon consequent 'rejeton' noemt en niet 'fils'. Als zeer vermogend beheerder van venootschappen is Levy ook niet altijd vrij van kritiek gebleven. En toen het over de rechtszaken ging die Houellebecq wou aanspannen, riep Levy plots uit dat ze het duel weer moesten invoeren. Dat was tenminste nog een gezonde manier om een conflict te beslissen. Geen gedoe of tijdverlies. Gewoon het musket vastnemen en pang. Michel fluisterde haast onhoorbaar dat hij de rechtbank verkoos.
Eerder dit jaar overigens organiseerde uitgever Luc Pire op de Foire du Livre in Brussel een gevecht in regel met Thomas Gunzig. Auteursrechten vormden toen de inzet van het handgemeen. Het duel in het boekenvan is dus bezig aan een comeback. Gelukkig ontsnap ik de dans, want ik mag als ex-gewetensbezwaarde levenslang geen wapens dragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten