Ik beken: ik stam uit het pre-Wii-tijdperk en ben nooit een echte gamer geweest. Maar ik heb voldoende tijd verknald met Doom, SimCity en ja, zelfs met Wolfenstein of Second Life, om te weten wat je aan games hebt. Het is vooral leuk als je überhaupt tijd hebt om urenlang in een luchtbel rond te dwarrelen. Dat geldt voor wel meer menselijke activiteiten. Lezen bijvoorbeeld.
Niemand heeft er wat op tegen dat literatuur als een verdovend ritueel wordt ervaren - het tegendeel roept meer weerstand op. Literatuur en het lezen van boeken brengen ons volgens de rituele interpretatie in een toestand die buiten de tijd staat. Die ervaring wordt sterker naarmate er voorspelbare ideeën, teksten of metaforen luider worden herhaald. Ondergangsdenkers hebben bijvoorbeeld de neiging de grote trom te roeren telkens als cultuur of samenleving betekenisverlies lijden; ze zijn felle pleitbezorgers van een ritualisering van van cultuur en literatuur. Gelukkig zijn we niet allemaal neven en nichten van Roger Scruton.
De nieuwe game Dante's Inferno zal de Westerse cultuur zeker niet redden. Het is een redelijk geslaagde poging om klassieke literaire thema's te koppelen aan gametechnologie. Als je de Vita Nuova van Dante niet hebt gelezen, of fragmenten van La Divina Commedia, dan heb je wat gemist. Maar een literaire ervaring kan en mag ook volstrekt tijdgebonden zijn. En waarom zou je literatuur niet mogen gebruiken bij het fabriceren van andere media - zelfs al vermink je de oorspronkelijke tekst? Sinds Donkey Kong en Mario is niemand jong zonder een aanzienlijke hoeveelheid tijd aan games te besteden. Een fictieve aap of een dikke Italiaanse loodgieter die woont in Mushroom Kingdom? Dan nog liever een enigszins karikaturale versie van Dante. Als je uitgespeeld bent, kan je altijd nog het origineel ter hand nemen.
1 opmerking:
http://www.theatlantic.com/doc/201002u/dantes-inferno-videogame
Een reactie posten